De laatste keer dat ik mijn verjaardag écht vierde was toen ik 30 werd. Ik had een leuk klein café in Amsterdam afgehuurd en had toen ook de vijftig leukste mensen uit mijn leven op dat moment uitgenodigd. Als ik nu nadenk wie daar twintig jaar later van over is, dan schrik ik wel een beetje. Dat zijn er niet veel. We leven ons leven nu eenmaal in verschillende fases en in elke fase komen er nieuwe mensen bij en vallen er vooral heel veel af. Het is eigenlijk net als met verhuizen. Je gaat toch weer eens even door je spullen heen en neemt mee waar je op dat moment het meest aan gehecht bent.
Ik ben nogal vaak verhuisd en ben ook niet het type mens dat ooit een gouden horloge gaat krijgen na veertig trouwe dienstjaren bij één en dezelfde werkgever. Ik denk dat mensen die wel een dergelijk stabiel leven leiden veel meer vrienden hebben dan ik. Vrienden die ze al kennen vanaf hun lagereschooltijd en waarmee ze nog altijd alle bijzondere momenten markeren, zoals het feit dat het ze na één jaar wederom is gelukt om niet dood te gaan. Ik moet er niet aan denken om jaar na jaar te moeten bepalen wie ik voor mijn verjaardag zal uitnodigen. Ik had ditmaal een hele leuke avond met tien zeer dierbare mensen.
Wat is het toch dat we er zo aan hechten om van alles te vieren? Anderhalf jaar geleden schreef ik het lustrumboek voor Hockeyclub Bloemendaal. In zo’n lustrumjaar wordt er nogal wat georganiseerd en gevierd. Wat een klus, en dat iedere vijf jaar opnieuw! Onlangs werd ik uitgenodigd voor het openingsconcert van de 10e editie van een festival dat ooit was begonnen in mijn toenmalige concertzaal. Het was een bijzondere avond en leuk om een paar oude bekenden te zien. Dit jaar vier ik met mijn Amsterdamse jazzvrienden het tienjarig bestaan van ons eigen jazzfestival, waar ik toch wel zeer trots op ben.
Toch merk ik dat er wel iets is veranderd in het vieren van dingen. Het ooit zo leuke Sinterklaasfeest is door een groepje chagrijnen om zeep geholpen. Koningsdag is toch écht niet hetzelfde als het vroegere Koninginnedag. Waar we vroeger tijdens Sint- Maarten écht van deur tot deur konden, hangen mensen tegenwoordig een sjaal aan de deurknop om aan te geven dat je welkom bent. Kerstmis gaat alleen nog maar over het soort en vooral de hoeveelheid eten die je op tafel weet te brengen voor je familie, schoonfamilie en/of vrienden. En hoewel ik een fel tegenstander van vuurwerk ben, is ook Oud & Nieuw zonder vuurwerk en met steeds slechter wordende Oudejaarsconferences, een avond die steeds moeilijker wordt om door te komen.
Dan is er nog een aantal uit Amerika overgewaaide ‘viermomenten’ bijgekomen in de loop der jaren, zoals de Gender Reveal Party, de Sweet Sixteen en natuurlijk Halloween, waarvan we ons moeten afvragen of dat nu echt verrijkingen van onze cultuur zijn. Dan vier ik toch liever het Suikerfeest mee om eer te doen aan de veranderingen in de samenstelling van onze samenleving.
Misschien is het omdat de grumpy old man in mij steeds meer moeite heeft met alle veranderingen in de wereld waardoor ik steeds minder het gevoel heb dat er überhaupt nog iets te vieren valt. Toch wil ik graag het vijfjarig bestaan vieren van het Leven Magazine en feliciteer hierbij graag het creatieve team dat dat mogelijk heeft gemaakt. Voorlopig biedt het mij een podium voor mijn stukjes. Het is voor mij iedere keer een feest ze te mogen schrijven!
